μπάτσοι σαν γουρούνια πεθαμένοι

Ήταν πριν λίγα χρόνια,νομίζω πέντε,όταν ένα απόγευμα χτύπησε το τηλέφωνο για να μάθω το χαμό ενός φίλου.Ήταν ο Κώστας που θέλησε να αποτρέψει τη διαφυγή του δράστη ένοπλης ληστείας.Είχε ήδη σχολάσει αλλά η αγάπη του για τη δουλειά του,που τον πήρε από κοντά μας στην παράλληλο της Αττικής Οδού στο ύψος της Παιανίας.
Ο δράστης του θανάτου του ,ήταν (έξω) με άδεια από τη φυλακή,όπου βρισκόταν για πολλά χρόνια κατηγορούμενος για ένοπλες ληστείες.Και φυσικά στην άδειά του έκανε άλλη μία,την τελευταία του.Πήρε όμως μαζί του και τον Κώστα,ένα τριαντάχρονο παλικάρι που αγαπούσε πρώτα την Αστυνομία και μετά τη ζωή του.
Δεν ξεχάσαμε ποτέ τον φίλο μας ,αλλά έχουμε ξεχάσει το γιατί και το πώς έφυγε.Οι κρατούμενοι,δύσκολα δεν καταφέρνουν να πάρουν την άδειά τους από τους Διευθυντές των φυλακών,κατά τη διάρκεια των οποίων ξαναπέφτουν στα ίδια λάθη.Πολλές ληστείες καταλήγουν σε συμπλοκές με τα γνωστά αποτελέσματα.Και ποιός πληρώνει το τίμημα;Η Αστυνομία,ή μάλλον αυτοί που την υπηρετούν.
Δεν είναι εύκολο να δω αντικειμενικά αυτό το θέμα,ούτε και διεκδικώ δάφνες αλληλεγγύης προς τους δράστες διαφόρων έκνομων ενεργειών.Αλλά το θέμα είναι σοβαρό και γίνεται τραγικό.Πάνω από 100 νεκροί αστυνομικοί κατά την εκτέλεση του καθήκοντός τους απο το 1980 και έπειτα,οι περισσότεροι εκ των οποίων μετά το 1990.Δεν θα θεωρήσω τυχαίο το ότι άρχισε να μεγαλώνει ο αριθμός τότε.Η εγκληματικότητα αποτέλεσε είδος προς εισαγωγή ,ταυτόχρονα και μαζί με τους χιλιάδες λαθραίους μετανάστες.Εισαγώμενη εγκληματικότητα,αλλαγή της φύσεως και της ποιότητας του εγκλήματος κτλ κτλ.Θέλετε να ξέρετε πόσοι από τους κρατούμενους που εξασφάλισαν βραχεία άδεια εξόδου από τις φυλακές δεν επέστρεψαν;600.
Μετράω επίσης την δικαστική ατιμωρησία ,την χάλάρωση των μέτρων σοφρωνισμού,τις ελλείψεις στην εκπαίδευση των αστυνομικών και σοφρωνιστικών υπαλλήλων.Αλλά ακόμα περισσότερο μετράω τη διαφθορά,την βασίλισσα των φυλακών.
Θα μπορούσαμε να πούμε πολλά,αλλά δεν θα έχει νόημα.Θα αναφερθώ μόνο στα γεγονότα του διπλού θανάτου στο Ρέντη.Κρίμα για την Ελλάδα που χάνει αυτά τα βλαστάρια της.Μόνο που τελικά κάθε θάνατος έχει άλλη αξία.Ο θάνατος ενός μπάτσου-γουρουνιού-δολοφόνου είναι άλλος,μάλλον μικρότερης αξίας και αίγλης από ενός άλλου αγωνιστή της ζωής.Είναι στα καθήκοντά του να πεθάνει.Ακούω άλλους που λένε ,ότι έχει αποδεχτεί κιόλας το ενδεχόμενο να πεθάνει όταν μπαίνει στη Σχολή .Για όποιον πιστεύει ή αποδέχεται όλα αυτά δεν έχω λόγια πικρά.Για όλους τους άλλους λογικούς ανθρώπους θα πω μόνο ότι οι δύο νεκροί ασυνομικοί είχαν μητέρα να τους περιμένει εκείνο το βράδυ.

Ούτε οι ίδιοι,αλλά ούτε και πολλοί άλλοι συναδελφοί τους θα προστατεύσουν ξανά τη ζωή και την περιουσία των πολιτών πια.Η αντιμετώπιση από το κράτος που είχαν εκείνοι,και που θα έχουν οι άλλοι στο μέλλον δεν αρκεί για να βάλουν τις ζωές τους κάτω από το ΔΗΜΟΣΙΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ.Να το θυμάστε αυτό.