Οταν οι υπουργοί δεν προσφέρουν πολιτική κάλυψη στους συναδέλφους τους και, χωρίς επιπτώσεις, εγκαλούν τον πρωθυπουργό για απουσία πολιτικής διεύθυνσης, ούτε ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης μπορεί να προσφέρει συναίνεση.
Και όταν όλοι συζητούν για το ενδεχόμενο των πρόωρων εκλογών, δεν θα μπορούσε παρά πρώτος να λαϊκίσει ο Αντ. Σαμαράς. Εστω και εάν αυτό συνεπάγεται, ταυτόχρονα, διαζύγιο από την κοινή λογική. Ποιος λογικός θα πρότεινε, σχεδόν μονότονα, μείωση των φορολογικών συντελεστών στους μερισματούχους και επιβράβευση των καταπατητών και φοροφυγάδων; Και μάλιστα, την ημέρα που ανακοινώνεται η έκρηξη της ανεργίας στο 16%.
ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ για ακόμη ένα επεισόδιο στην πορεία χρεοκοπίας. Θέμα το οποίο είναι διάχυτο στην κοινωνία μετά το πρώτο σοκ, πέρυσι, με την ψήφιση του Μνημονίου. Εχοντας ενσωματώσει τις βίαιες περικοπές των εισοδημάτων, οι πολίτες έχουν γίνει φοβικοί μπροστά στον κίνδυνο νέων περικοπών και την οικονομική κατάρρευση. Ετσι, στην ύφεση, που την επιτάχυνε η περικοπή των εισοδημάτων, ήλθε να προστεθεί ο φόβος και η απροσδιοριστία των εξελίξεων. Συνδυασμός που διώχνει τους φορολογουμένους από τα γκισέ του κράτους και τα ασφαλιστικά ταμεία. Το πρόβλημα έχει επιδεινωθεί από την επιβράβευση της φοροδιαφυγής και την κατάρρευση των μηχανισμών (αναδιανομής) του κράτους. Οι πολίτες κήρυξαν στάση πληρωμών. Συνέβη, δηλαδή, αυτό που προέβαλλαν σαν φόβητρο όσοι απέρριπταν κάθε ιδέα «κουρέματος» του χρέους, ότι δηλαδή οι φορολογούμενοι θα σταματήσουν να πληρώνουν στο κράτος, ενόσω το ίδιο σταματήσει να πληρώνει τους δανειστές.
ΕΝΑ αναιμικό (οικονομικά) κράτος με ένα διεφθαρμένο σύστημα διακυβέρνησης είναι ένα ευάλωτο σύνολο που μπορεί να τυλιχτεί στις φλόγες από ένα ατύχημα. Τα γεγονότα των τελευταίων ημερών δείχνουν ακριβώς αυτό. Το πιστοποιεί η αποτίμηση της ανθρώπινης ζωής για μια κάμερα ή μια λεκτική αντιπαράθεση με το όργανο της «τάξης». Ισως είναι η φυσική εξέλιξη όσων πρωτόγνωρων ζήσαμε τα προηγούμενα χρόνια. Οταν οι εργοδότες, αντί να πληρώσουν τον οικονομικό πρόσφυγα, τον κάρφωναν στην αστυνομία για να τον απελάσει και να καρπωθούν την υπεραξία της... κοινοτικής επιδότησης. Είναι το ίδιο σύμπτωμα που υποχρεώνει τα συνδικάτα, από το Πεδίον του Αρεως, να παιανίσουν τον ύμνο κάποιας Διεθνούς για να περάσουν την Πατησίων προς το Σύνταγμα και τον Εθνικό Υμνο για να περάσουν την 3ης Σεπτεμβρίου (διασταύρωση με Ηπείρου). Είναι τα σύγχρονα διόδια μιας κοινωνίας που με βία αυτοπραγματώνεται.
ΜΕΣΑ σ' αυτό το περιβάλλον αποσύνθεσης, μοιάζει εντυπωσιακή η μεταστροφή των επιτηρητών. Παραδέχονται πλέον ότι δεν βελτιώνονται τα δημόσια οικονομικά, οι φοροκλέπτες δεν τιμωρούνται, το ξεζούμισμα των μισθωτών δεν αποδίδει και, ακόμη χειρότερα, ελλοχεύει ο κίνδυνος για «κούρεμα» του χρέους ενόψει ταμειακής κατάρρευσης. Αρα, είναι υπαρκτός ο κίνδυνος να μην πάρουν πίσω (όλα) τα δανεικά. Τώρα, σχεδόν 190 χρόνια μετά το πρώτο δάνειο από τις αγγλικές τράπεζες, επανέρχονται και ζητούν γαίες ως εγγύηση ενός νέου δανεισμού. Ετσι, αντί για τα ασημικά της χώρας, έχουμε το κούρσεμα των δημόσιων επιχειρήσεων και των παραθαλάσσιων εκτάσεων.
from Megabox
ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ για ακόμη ένα επεισόδιο στην πορεία χρεοκοπίας. Θέμα το οποίο είναι διάχυτο στην κοινωνία μετά το πρώτο σοκ, πέρυσι, με την ψήφιση του Μνημονίου. Εχοντας ενσωματώσει τις βίαιες περικοπές των εισοδημάτων, οι πολίτες έχουν γίνει φοβικοί μπροστά στον κίνδυνο νέων περικοπών και την οικονομική κατάρρευση. Ετσι, στην ύφεση, που την επιτάχυνε η περικοπή των εισοδημάτων, ήλθε να προστεθεί ο φόβος και η απροσδιοριστία των εξελίξεων. Συνδυασμός που διώχνει τους φορολογουμένους από τα γκισέ του κράτους και τα ασφαλιστικά ταμεία. Το πρόβλημα έχει επιδεινωθεί από την επιβράβευση της φοροδιαφυγής και την κατάρρευση των μηχανισμών (αναδιανομής) του κράτους. Οι πολίτες κήρυξαν στάση πληρωμών. Συνέβη, δηλαδή, αυτό που προέβαλλαν σαν φόβητρο όσοι απέρριπταν κάθε ιδέα «κουρέματος» του χρέους, ότι δηλαδή οι φορολογούμενοι θα σταματήσουν να πληρώνουν στο κράτος, ενόσω το ίδιο σταματήσει να πληρώνει τους δανειστές.
ΕΝΑ αναιμικό (οικονομικά) κράτος με ένα διεφθαρμένο σύστημα διακυβέρνησης είναι ένα ευάλωτο σύνολο που μπορεί να τυλιχτεί στις φλόγες από ένα ατύχημα. Τα γεγονότα των τελευταίων ημερών δείχνουν ακριβώς αυτό. Το πιστοποιεί η αποτίμηση της ανθρώπινης ζωής για μια κάμερα ή μια λεκτική αντιπαράθεση με το όργανο της «τάξης». Ισως είναι η φυσική εξέλιξη όσων πρωτόγνωρων ζήσαμε τα προηγούμενα χρόνια. Οταν οι εργοδότες, αντί να πληρώσουν τον οικονομικό πρόσφυγα, τον κάρφωναν στην αστυνομία για να τον απελάσει και να καρπωθούν την υπεραξία της... κοινοτικής επιδότησης. Είναι το ίδιο σύμπτωμα που υποχρεώνει τα συνδικάτα, από το Πεδίον του Αρεως, να παιανίσουν τον ύμνο κάποιας Διεθνούς για να περάσουν την Πατησίων προς το Σύνταγμα και τον Εθνικό Υμνο για να περάσουν την 3ης Σεπτεμβρίου (διασταύρωση με Ηπείρου). Είναι τα σύγχρονα διόδια μιας κοινωνίας που με βία αυτοπραγματώνεται.
ΜΕΣΑ σ' αυτό το περιβάλλον αποσύνθεσης, μοιάζει εντυπωσιακή η μεταστροφή των επιτηρητών. Παραδέχονται πλέον ότι δεν βελτιώνονται τα δημόσια οικονομικά, οι φοροκλέπτες δεν τιμωρούνται, το ξεζούμισμα των μισθωτών δεν αποδίδει και, ακόμη χειρότερα, ελλοχεύει ο κίνδυνος για «κούρεμα» του χρέους ενόψει ταμειακής κατάρρευσης. Αρα, είναι υπαρκτός ο κίνδυνος να μην πάρουν πίσω (όλα) τα δανεικά. Τώρα, σχεδόν 190 χρόνια μετά το πρώτο δάνειο από τις αγγλικές τράπεζες, επανέρχονται και ζητούν γαίες ως εγγύηση ενός νέου δανεισμού. Ετσι, αντί για τα ασημικά της χώρας, έχουμε το κούρσεμα των δημόσιων επιχειρήσεων και των παραθαλάσσιων εκτάσεων.
from Megabox
Sign up here with your email
ConversionConversion EmoticonEmoticon